Η αφορμή για να γραφτεί αυτό το κείμενο,ήταν ένα απλό και σινάμα τόσο σημαντικό ντοκυμαντέρ που προβλήθηκε μεσούσης της εβδομάδας από γνωστό,ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό όπου παρουσιαζόταν η ζωή εκατοντάδων παιδιών σε μία από τις πιο φτωχές χώρες του κόσμου,τη Σιέρα Λεόνε.Πρόκειται για ένα κράτος όπου το προσδόκιμο ζωής είναι 41,2 χρόνια ενώ για το έτος 2006 διέθετε το χαμηλότερο δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης ανάμεσα στις 179 χώρες.Τα αίτια για τους παραπάνω αριθμούς πάνω-κάτω είναι γνωστά:φτώχεια,κοινωνικές ανισότητες,ο δεκαετής εμφύλιος πόλεμος της περιόδου 1991-2000,το γεγονός ότι ήταν βρετανικό προτεκτοράτο και αποτελούσε θύμα χειραγώγησης και εκμετάλλευσης έως το 1961,το υψηλό ποσοστό αναλφαβητισμού κτλπ.Παραδείγματα χωρών σαν τη Σιέρα Λεόνε υπάρχουν πολλά,πρόκειται κυρίως για τις αναπτυσσόμενες χώρες οι οποίες αποτελούν ιδανικό θήραμα για μία σειρά πολιτικών από πολυεθνικές εταιρείες και άτομα που διαθέτουν μεγάλο μέρος πλουτοπαραγωγικών πηγών και ελέγχουν έμμεσα τη διακίνηση του χρήματος.Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού συγκεντρώνει ένα υπερβολικά δυσανάλογο ποσό ,την ώρα που για πολλούς άλλους λόγους η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στερείται μία σειρά δικαιωμάτων και βασικών συνιστωσών επιβίωσης.
Αρχικά, ως αιτιολόγηση της διαπίστωσης ότι μεγάλο μέρος του πλούτου που παράγεται βρίσκεται στα χέρια λίγων ανθρώπων, παρατίθεται ακολούθως η λίστα με τους 10 πιο πλούσιους ανθρώπους σύμφωνα με έκθεση του περιοδικού Forbes και του δικτύου Bloomberg.
Παράλληλα,στην ίδια κατεύθυνση το 0.5% των κατοίκων της γης διαθέτει το 38.6% του παγκόσμιου παραγόμενου πλούτου,το 8.2% κατέχει το 43.6%,το 24.3% έχει στις τάξεις του το 14.5%,ενώ το 67% μόλις το 3.3%.Συνεπώς,με απλά μαθηματικά,για τα 2/3 του πληθυσμού αντιστοιχεί μόλις το 3.3%!Στις μέρες μας 2,5 δις ανθρώπων ζουν με 2 δολλάρια ημερησίως,δηλαδή κάτω από το όριο της φτώχειας.Μάλιστα το 80% αυτού του ποσού δαπανάται για τις διατροφικές ανάγκες και εδώ έχει ενδιαφέρον να αναφερθεί πώς επιδρούν οι ανατιμήσεις των προιόντων στην ποιότητα ζωής αυτών των ανθρώπων.Κατά τη διάρκεια της διατροφικής κρίσης της περιόδου 2006-2008 η τιμή του ρυζιού αυξήθηκε 216% ,του σιταριού 136% ,του καλαμποκιού 125 % και της σόγιας 107% μόνο για το 2006.Για το 2007 ο μέσος όρος αύξησης τιμών ήταν 40% για προϊόντα πρώτης ανάγκης.Μετά την αποκλιμάκωση των τιμών ακολούθησε άλλη μία άνοδος το 2011 όπου τα είδη διατροφής αυξήθηκαν κατά 35% και η τιμή του πετρελαίου κατά 45%.
Σύμφωνα με τη ρήση του Χένρι Κίσσινγκερ <<όποιος ελέγχει το πετρέλαιο μπορεί να ελέγχει τα έθνη,όποιος ελέγχει το φαγητό μπορεί να ελέγχει τον κόσμο>>.Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω λεγόμενα και σε συνδυασμό με τα υπάρχοντα δεδομένα γίνεται σαφές πως είναι ανέφικτη η κοινωνικοοικονομική ανέλιξη πολιτών των λεγόμενων τρίτων χωρών ιδιαίτερα από τη στιγμή που η μερίδα του λέοντος του πενιχρού μισθού τους,δαπανάται για τη διατροφή.Καθίσταται κατανοητό ,πως μία φυσική αύξηση τιμών των προϊόντων με τα οποία τρέφονται(ρύζι,σιτάρι) που προκαλείται λόγω φυσικών καταστροφών(πλημμύρες,ξηρασία) είτε τεχνητής αύξησης της τιμής μέσω της στοχευμένης μείωσης της παραγωγής ή ελέγχου της από μονοπώλειο ελαχιστοποιεί ,η καλύτερα εκμηδενίζει τις πιθανότητες για βελτίωση της ποιότητας ζωής.Αρκεί να αναφερθεί πως το κόστος του πολέμου στο Ιράκ αντιστοιχεί σε 6 τρις δολλάρια,την ίδια ώρα που ετησίως χρειάζονται 30 δις δολλάρια για τη λύση του επισιτισμού ,σύμφωνα με τον παγκόσμιο οργανισμό τροφίμων.
Η φτώχεια είναι μία σκληρή πραγματικότητα της εποχής μας.Στη χώρα μας,μάλιστα γίνεται ακόμα πιο κατανοητή καθώς τη βιώνουμε και καταλαβαίνουμε ακομα καλύτερα τη δυστυχία ανθρώπων που στερούνται βασικά είδη της πρέπουσας διαβίωσης όπως εκπαίδευση,δικαίωμα στη μόρφωση,ένδυση,τροφή.Ιδιαίτερα μάλιστα στο τομέα της εκπαίδευσης , ο αναλφαβητισμός συγκεντρώνει στους κόλπους του σύμφωνα με έκθεσης της Unesco το 2008 , 774.000.000 ανθρώπους.Αξίζει,τέλος να επισημανθεί το γεγονός ότι σοβαρά κοινωνικά προβλήματα όπως ναρκωτικά ,παχυσαρκία,ψυχικές νόσοι είναι εντονότερα σε χώρες με άνιση κατανομή του πλούτου.
Ο ακραίος νεοφιλελεύθερος χαρακτήρας των οικονομικά ιμπεριαλιστικών πολιτικών που εφαρμόζουν χώρες όπως οι Η.Π.Α ή πολυεθνικές εταιρείες στις αναπτυσσόμενες χώρες προκαλούν την οικονομική αφαίμαξη των λαών.Ένα απλό παράδειγμα για να συσχετιστούν τα όσα γράφονται είναι η περίπτωση του 3ου οικονομικά ισχυρότερου ανθρώπου του πλανήτη, του Amancio Ortega. Άπαντες γνωρίζουμε τις αλυσίδες καταστημάτων zara,pull&bear,bershka όπου πωλούνται είδη ρουχισμού.Οι χώρες παραγωγής αυτών των ειδών ένδυσης διαθέτουν χαμηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, όπως το Μπανγκλαντές(559 $ ετησίως) και κατ’ αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται μικρό κόστος,μεγάλη παραγωγή και ανταγωνιστικά προιόντα.
Κλέινοντας, κρίνεται σκόπιμο, αναφορικά με τα όσα παρατέθηκαν να γίνει αναφορά σε μία μάστιγα της εποχής που στοχοποιεί τα θύματα και όχι τους θύτες-το ρατσισμό. Εκατομμύρια άνθρωποι ανά την υφήλιο λόγω της καταγωγής,του χρώματος,της αδύναμης θέσης τους στοχοποιούνται και συχνά ελέω των προβλημάτων τους βρίσκονται σε δυσμενή θέση.Αν κάτι μας δίδαξε,η παρουσίασης της ζωής των υποσιτισμένων αυτών παιδιών είναι ότι τα σύχγρονα προβληματα όπως η δυστυχία,η φτώχεια και η πείνα δεν αντιμετωπίζονται με φυλετικές,πολιτιστικές διακρίσεις για την εξιδανίκευση μιας κουλτούρας και την πρόσκαιρη ικανοποίηση του εγωισμού μας αλλά απαιτεί κατανόση,συμπόνοια,αντίληψη των καταστάσεων και αλληλοβοήθεια στο βαθμό που μπορούμε, από σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη.
Συντάκτης | Σταμάτης Γκούμας
Kyklothymikos 