Ήλιος και αέρας. Παρελθόν και παρόν…

Σήμερα είπα να σας γράψω μερικές από τις σκέψεις μου… Χάζευα πάλι την όμορφη Αθηνά. Όμορφη. Ναι όμορφη θέλω να επιμένω πως μερικά σημεία της Αθηνάς ακόμα την κρατάνε στον “θρόνο ομορφιάς της”. Και μετά όπως συνήθως είδα το νέφος, την κίνηση, τα παλιά κτήρια που είναι παρατημένα όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, τα αρχαία αφημένα άδω και εκεί σε μοντέρνες άχρωμες προσθήκες… Τράβηξα δρόμο για την ακρόπολη…μόνη παρηγοριά μου όταν με πιάνει απελπισία για το πως κατάντησε η όμορφη και ιστορική αυτή που οι ξένοι ονομάζουν “στολίδι” Αθηνά μας…

Δεν βιάστηκα να ανέβω… είναι ωραία η ιδέα που είχαν να συμπληρώσουν τα κομμάτια σιγά-σιγά που λείπουν στο όμορφο μνημείο μας και να φάνει το μεγαλείο του… Χωρίς να θέλω να προσβάλλω κανέναν όμως πιστεύω πως το μεγαλείο της το έδειχνε και πριν… Άσε που αν χρειαστεί να συμπληρώσουν πραγματικά ότι λείπει…ε… μερικά μουσεία του εξωτερικού θα έπρεπε να αποχωριστούν μερικά εκθέματα τους… Κουνώ το κεφάλι δεν θέλω να σκεφτώ άλλο γι αυτά… προσχωρώ μετά την σκάλα και φτάνω απέναντι απ την Ακρόπολη στην απλά την μεγάλη… εκεί οπού φυσάει ο αέρας μέσα απ τα μνημεία και σου μιλάει για όλα αυτά που έχει δει στο περάς των αιώνων…πολύ θα ήθελα να μην γίνεται αυτό μονό στην φαντασία μου…

Κάθομαι σε ένα παγκάκι εκεί… με βλέπει ο Ήλιος και ακούει τις σκέψεις μου ο αέρας… δυο στοιχειά που εύχομαι να μην λείψουν ποτέ απ την Ελλάδα… γι αυτό γίνεται τόσο άχρωμη σιγά-σιγά… τα παλιά κτήρια ήταν ταπεινά, μικρά αλλά και τα πλούσια αν μπορώ να τα πω έτσι. Ήταν χαμηλά να χωράει η καλημέρα του Ήλιου και ο χαιρετισμός του άνεμου τα πρωινά…σήμερα οι πολυκατοικίες μάχονται για το ποια θα κρύψει τον ήλιο απ την άλλη και εν τέλη ποια θα τον κρύψει μια και καλή…

Μετά σκεφτόμουν τρία πράγματα… Την φιλοσοφία… Από δω δεν ξεκίνησε? Πλάτωνας, Ξενοφών, Αριστοτέλης, Σωκράτης, Θαλής… λίγοι απ τους πολλούς… και με ποιο θέμα δεν ασχολήθηκαν…και εμείς…οι περισσότεροι από μας πλέον φιλοσοφούμε το πως θα πληρώσουμε τους λογαριασμούς, πόσα κιλά κρέας μπορώ να πάρω από το σουπερ μάρκετ και να μου μείνουν να περάσω και την εβδομάδα, πως θα στείλω το παιδί μου φροντιστήριο αφού δεν υπάρχουν λεφτά… πως θα επιβιώσω εγώ ο ίδιος και η οικογένεια μου αν μείνω χωρίς δουλειά…

Την αστρονομία… Δεν νομίζω να σας έχω αναφέρει άλλη φόρα την μεγάλη μου αγάπη για τα άστρα… πάντα ρώταγα από μικρή τον πατέρα μου όταν ήμασταν ξαπλωμένοι βραδύ στην παραλία στο νησί “μπαμπά πιο είναι εκείνο και ποιο το άλλο…”και εκείνος καθόταν με τις ώρες να μου εξηγήσει “αυτή είναι η μεγάλη και η μικρή άρκτος και της καταλαβαίνεις αν κοιτάξεις εκείνο το σημείο…” ακόμα το ψάχνω αυτό το σημείο ακόμα ψάχνω να τις βρω…αλλά όχι εδώ! εδώ με το ζόρι θα βλέπουμε σε λίγο το φεγγάρι και δεν είμαι υπερβολική! φέτος που πήγα σ ένα νησί έτριβα τα ματιά μου! δεν πίστευα ότι έχω ξαναδεί μικρή έναν ουρανό που να χωράει τόσο πολλά αστέρια! και η αστρονομία έχει πατρίδα την Ελλάδα και πλέον ο ρομαντισμός μας χάνεται κάτω από ροδοπέταλα και κεριά υπό το φως ενός ιταλικού (που μονό ιταλικό δεν σερβίρει) εστιατορίου… “που ο χρόνος και η ταλαιπωρία να κατεβούμε μέχρι τις παραλίες, μετά πως θα γυρίσουμε, αστό καλυτέρα, που να ταλαιπωριόμαστε να πληρώνουμε και ταξί διπλή ταρίφα για ένα ρομάντζο τι λες ρε παιδί μου…”

Και τέλος έρχεται η Δημοκρατία… δεν θέλω να πω τίποτα γι αυτήν , για τους μισθούς πείνας, για τον λαό μας που δεν αντιδρά (ποσό ακόμα;), για την εξαθλίωση και την γενιά μου που οι περισσότεροι συζητάμε ενώ βγαίνουμε για καφέ για το πως θα αντιδράσουμε, πως θα εξεγερθούμε, πως θα εναντιωθούμε, αλλά αν συνεχίσουμε να το συζητάμε λίγα χρονιά ακόμα θα φορέσουμε και εμείς παντόφλες και θα καθόμαστε στον καναπέ μας άπραγοι… Σαν λαός κάνουμε τα πάντα για να μοιάσουμε, να γίνουμε Ευρωπαίοι απαξιώνοντας και ξεχνώντας το παρελθόν μας ή άλλες φορές το θυμόμαστε και μένουμε προσκολλημένοι σ αυτό παίρνοντας άφεση αμαρτιών λόγο πολιτισμού και ιστορίας για τα τωρινά μας λάθη…

Άραγε δεν μπορεί να συμβαδίσει αρμονικά το παρελθόν και το παρόν για να έρθει το μέλλον… Όπως τόσους αιώνες ο Ήλιος συμπορεύεται με τον αέρα και ας καίει αυτός και ας δροσίζει εκείνος… μαζί έχουν γράψει ιστορία…

Σώπα, μην μιλάς Ειρήνη